του Παντελή Μπουκάλα
Όσο ζει κανείς παθαίνει. Και μαθαίνει. Ομολογώ λοιπόν πως δεν γνώριζα ότι τον κίνδυνο του νεοναζισμού τον επισήμανε πρώτος ο κ. Γ. Καρατζαφέρης. Τα τιμητικά πρωτεία τα απένειμε τις προάλλες στον αρχηγό του ΛΑΟΣ η κ. Μάρα Ζαχαρέα, στο δελτίο ειδήσεων του Star. Αγνωστο σε ποια στοιχεία ποιου ρεπορτάζ βασίστηκε η κ. Ζαχαρέα ώστε να απονείμει τον της πρωτοπορίας στέφανον σε έναν πολιτικό που με κυνική ειλικρίνεια είχε πει εξαρχής ότι και οι χρυσαυγίτες «δικά μας παιδιά» είναι, συνένοικοι της γαλάζιας πολυκατοικίας. Γνωστό είναι πάντως σε ποια αρχή βασίστηκε ο κ. Νίκος Χατζηνικολάου ώστε, στο ίδιο δελτίο, άλλη μέρα, να πει ότι πρώτος αυτός χαρακτήρισε ναζιστές τους χρυσαυγίτες: στην αρχή του αυτοπροσδιορισμού. Δικαίωμά του να το ισχυρίζεται. Και να εκτίθεται.
Για το άγχος της πρωτιάς όσον αφορά το τι και ποιος είπε ή έπραξε κάτι εν σχέσει με τη Χ.Α., έγραφα εδώ και την περασμένη εβδομάδα, πριν συλληφθεί ο πριγκιποφυρερίσκος και τα πρωτοπαλίκαρά του. Αφορμή η διαμάχη των κομμάτων για τις δάφνες ενός πολέμου που μόλις άρχισε, και ας φαίνεται ότι λήγει. Τώρα ανταγωνίζονται και κανάλια (ή μίντια εν γένει), καθώς και οι «επωνυμότεροι» εκ των «επωνύμων» της δημοσιογραφίας. Ποιο το νόημα; Τα γραπτά μένουν. Και τα βίντεο επίσης. Και μένουν με τη χρονολογία τους.
Για παράδειγμα, μπορεί να μπει αναδρομικά στο ποτάμι του πολιτικού χρόνου η Ν.Δ. (όπως γίνεται σε ταινίες φαντασίας) και να βγάλει αμέσως καταδικαστική ανακοίνωση για την επίθεση των τραμπούκων στο Πέραμα κατά μελών του ΚΚΕ; Μπορεί η αστυνομία να σβήσει εκ των υστέρων όλα τα βίντεο, όπου μέσα στις γραμμές της δρουν με λιθοβολικό μένος «αγανακτισμένοι» χρυσαυγίτες; Τα μόνα γραπτά που δεν μένουν, που δεν έμειναν, είναι οι καταγγελίες όσων ξυλοδαρμένων μεταναστών βρήκαν το κουράγιο να πάνε σε κάποιο τμήμα: Έγραφαν πού και πότε ξυλοκοπήθηκαν, και από ποιας πάστας λεβεντέλληνες, μόνο που το παλιόχαρτό τους, η σύντομη ιστορία του βίου τους, πετάχτηκε στο καλάθι πριν προλάβουν να κατέβουν τα σκαλιά.
Αν όλοι, κοινωνία και πολιτεία, θεσμοί και εξουσίες, είχαμε εργαστεί με την ταχύτητα και την τιμιότητα που τώρα λέμε ότι διέκριναν τη στάση μας, το πιο πιθανό είναι πως η Χ.Α. δεν θα είχε γιγαντωθεί. Αν τόσα Μέσα δεν έπαιζαν το παραμύθι των «καλών ανθρώπων που βοηθάνε τις γιαγιούλες»· αν τα ρεπορτάζ δεν ήταν συνήθως αντίγραφα του αστυνομικού δελτίου (που πλέον παραδέχονται οι πάντες πως ήταν κίβδηλο και κιδβηλοποιό)· αν ο κ. Κασιδιάρης παρουσιαζόταν σαν αυτό που είναι, επιτομή του απαίδευτου και ανάγωγου αυταρχονάρκισσου, και όχι σαν αστερίσκος του λάιφ στάιλ· αν τα κανάλια αναδείκνυαν τις χίλιες μύριες προσπάθειες απλών ανθρώπων σε περιφερειακό επίπεδο να αμυνθούν στη λυσσαλέα χρυσαυγίτικη επιδρομή και δεν αναχάραζαν το κλισέ περί «συγκρούσεων μεταξύ ακραίων», πολλά θα είχαν πάρει άλλο δρόμο. Και κάποιες ζωές ίσως είχαν σωθεί.
