γράφει ο
Νίκη για τους επτά δήμους που ζητούσαν λιγότερους πολεοδομικούς περιορισμούς στον Υμηττό και περισσότερο τσιμέντο με πρόσχημα… την περιβαλλοντική του προστασία. Το Ευρωδικαστήριο έκρινε χθες ότι το Προεδρικό Διάταγμα για τον Υμηττό, που θεσπίστηκε το 2011, έπρεπε να είχε συνοδευτεί από εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, απόφαση που ουσιαστικά οδηγεί στην ακύρωσή του. Πρόκειται για ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη, καθώς η πιθανότητα θέσπισης νέου αυστηρού πλαισίου είναι ανύπαρκτη.
Το νέο πλαίσιο θεσπίστηκε για να θωρακίσει διάταγμα του 1978 για το όρος που υποφέρει ακόμη από τις καταπατήσεις, την αυθαίρετη δόμηση και τις διαρκείς παραχωρήσεις δημοσίων εκτάσεων για κάθε είδους χρήσεις. Με βάση το διάταγμα, ο Υμηττός χωρίστηκε εκ νέου σε πέντε ζώνες, με τη σημαντικότερη (α’ ζώνη απόλυτης προστασίας) να καταλαμβάνει το 88,5% του όρους (αυξήθηκε η προστασία από τα 76.000 σε 93.000 στρέμματα, επί συνόλου 105.000 στρεμμάτων). Στη ζώνη αυτή απαγορεύτηκε κάθε νέα δόμηση, καθώς η πρόβλεψη περί «αναψυκτηρίων» του παρελθόντος είχε αποδεδειγμένα οδηγήσει στην ανέγερση κατοικιών.
Το διάταγμα συνάντησε την εντονότατη αντίδραση των δήμων του Υμηττού ήδη από την εποχή που συζητιόταν στον Οργανισμό Αθήνας. Τελικά ενάντια στο διάταγμα προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας οι δήμοι Ελληνικού-Αργυρούπολης, Παπάγου-Χολαργού, Ηλιούπολης, Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, Παιανίας-Γλυκών Νερών, Κρωπίας και Γλυφάδας, επιδιώκοντας ουσιαστικά την ακύρωση των αυστηρότερων όρων προστασίας, ως υποβαθμίζοντες την περιουσία των πολιτών. Το παράδοξο είναι ότι ως νομικό «όπλο» χρησιμοποιήθηκε η απουσία στρατηγικής μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
Με τη λογική του Πόντιου Πιλάτου, το 2014 η Ολομέλεια του ΣτΕ απέστειλε στο Ευρωδικαστήριο σειρά προδικαστικών ερωτημάτων. Χθες το Ευρωδικαστήριο κατέληξε ότι κάθε πλαίσιο που επηρεάζει την εκτέλεση έργων και περιλαμβάνει χωροταξικές και πολεοδομικές ρυθμίσεις, όπως το Π.Δ. του Υμηττού, πρέπει να προχωρά σε εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων, σύμφωνα με την Οδηγία 2001/42/ΕΚ.
Η απόφαση δεν αφήνει πολλά περιθώρια στο ΣτΕ, το οποίο θα πρέπει να διατάξει την ακύρωση του διατάγματος (άρα την επαναφορά σε ισχύ του διατάγματος του 1978). Περαιτέρω, το ερώτημα που προκύπτει είναι αν η απόφαση μπορεί να επηρεάσει και τα διατάγματα για την προστασία των περιοχών Natura (λ.χ., ανακήρυξη μιας περιοχής σε εθνικό πάρκο) καθώς και αυτά περιλαμβάνουν χωροταξικές και πολεοδομικές ρυθμίσεις.
Στην περίπτωση αυτή θα «τιναζόταν στον αέρα» το, έστω ημιτελές, σύστημα προστατευόμενων περιοχών.
Via : www.kathimerini.gr
