Ρεσιτάλ αυταρχικότητας και αδιαφορίας για τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος και τη διαφάνεια έδωσε η κυβέρνηση. Με δύο πράξεις της κατάφερε να αποδείξει σε όλους ότι μπορεί να δρα ανεξέλεγκτα, δίνοντας αναδρομική αμνηστία κατά βούληση σε όποιους επιθυμεί, αλλά και να «τρομοκρατεί» όσους θεωρεί «επικίνδυνους», με ενέργειες των μονάδων καταστολής που παραπέμπουν σε άλλες εποχές.
Η πρώτη περίπτωση αφορά την ποινική ασυλία που εξασφάλισε η κυβέρνηση στα στελέχη των τραπεζών που έδωσαν «θαλασσοδάνεια» σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Σε αυτή την κατηγορία υπάγονται, σύμφωνα με δηλώσεις βουλευτών και νομικών, και τα πολιτικά κόμματα, εκτός των δήμων. Η δεύτερη περίπτωση αφορά την άγρια, βίαιη εισβολή πάνοπλων ανδρών της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας τα ξημερώματα σε σπίτια κατηγορουμένων για τα γεγονότα στις Σκουριές, μπροστά σε μικρά παιδιά. Η κρατική τρομοκρατία επιστρέφει.
Τα όσα συνέβησαν ωστόσο στη Βουλή, με την τελική υπερψήφιση της επίμαχης «ντροπολογίας», την οποία η «Ε» είχε χαρακτηρίσει «ομερτά» ενός αποτυχημένου πολιτικού συστήματος, είναι ενδεικτικά της πολιτικής αθλιότητας που διαπράχθηκε. Με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς καμία διάθεση υποχώρησης και ηθικής αναστολής, κυριολεκτικά με το «έτσι θέλω» και με εντολές του μεγάρου Μαξίμου, οι βουλευτές της συμπολίτευσης κλήθηκαν να την ψηφίσουν και το έκαναν, χωρίς αντιρρήσεις.
Με την τροπολογία απαλλάσσονται από κάθε ποινική ευθύνη για το αδίκημα της απιστίας, δηλαδή για ζημία στις τράπεζές τους, όλα τα στελέχη που ενέκριναν και χορήγησαν δάνεια στους μη κερδοσκοπικούς δημόσιους οργανισμούς. Η ρύθμιση, αν και αόριστη ποινικά, παράγει απ’ ό,τι φαίνεται το αποτέλεσμα που επεδίωξαν οι εμπνευστές της. Συγκαλύπτει και ακυρώνει μονομιάς κάθε προσπάθεια δικαστικής διερεύνησης πιθανών αδικημάτων.
Στην Ελλάδα του 2013 κάποιοι πολίτες, που διοικούν τράπεζες και συνεργάζονται στενά με το πολιτικό σύστημα, απολαμβάνουν προνομιακή ασυλία, έναντι των υπολοίπων Ελλήνων. Την ίδια τύχη μάλλον ετοιμάζουν και για τους επικεφαλής, υπευθύνους των δημοσίων οργανισμών που εμπλέκονται. Αυτό συνιστά όμως πρωτοφανές σκάνδαλο. Λόγοι στοιχειώδους ισότητας θα επέβαλλαν την απόφαση περί ενοχής να παίρνουν οι αρμόδιες δικαστικές αρχές, όπως συμβαίνει για τους πολίτες. Αλλά σε αυτή τη χώρα «βασιλεύει» ακόμη η κρατική βία και η πολιτικο-οικονομική διαπλοκή.
Via : www.enet.gr
