του Θανάση Τριαρίδη
Ένας από τους πιο ενεργούς ακτιβιστές στο κίνημα των Αντιρρησιών Συνείδησης στην Ελλάδα, ο θεσσαλονικιός Νίκος Καρανίκας, συνελήφθη στις 20 Φεβρουαρίου 2013 και οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο για να δικαστεί από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Ο Ν. Καρανίκας (42 χρονών σήμερα) είναι αντιρρησίας συνείδησης ο οποίος από το 1995, περίοδο κατά την οποία δεν υφίστατο το δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης, και διώκεται συνεχώς για το ίδιο αδίκημα (ανυποταξία). Τη στάση του αυτή την πλήρωσε με φυλάκιση και πολυάριθμες άλλες διώξεις. Το 2000 απαλλάχθηκε για την κατηγορία της ανυποταξίας από το Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης. Ανάμεσα στις πολλές εκδοχές του μιλιταριστικού παραλογισμού που δοκιμάστηκαν απάνω του είναι και αυτή: η αίτησή του το 2000 να αναγνωριστεί ως αντιρρησίας συνείδησης και να εκπληρώσει εναλλακτική υπηρεσία απορρίφθηκε από το Στρατολογικό Γραφείο Βέροιας επειδή θεωρήθηκε ότι έχει υπηρετήσει «στρατιωτική θητεία» (δηλαδή: το χρόνο … φυλάκισής του στις στρατιωτικές φυλακές από τον Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1995 – μέχρι και το Σεπτέμβριο του 2010, πριν το νόμο 3883/2010, όσοι είχαν παρουσιαστεί έστω και για ένα λεπτό στο στρατό δεν είχαν δικαίωμα αίτησης για την εκπλήρωση εναλλακτικής υπηρεσίας).
Η χθεσινή δίωξη του Νίκου Καρανίκα είναι ένα ακόμη ράπισμα στην υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα – ράπισμα εκ μέρους του κυρίαρχου εθνικισμού και μιλιταρισμού. Ο στρατός είναι μια φονική μηχανή, είναι η εκπαίδευση του ανθρώπου στην απανθρωπιά, στο μίσος, στον φόνο, στην εξόντωση του συνανθρώπου. Και η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία είναι μια ωμή παραβίαση τουλάχιστον δεκαπέντε θεμελιακών ανθρώπινων δικαιωμάτων: ανάμεσά τους το δικαίωμα της ζωής, της ελευθερίας βούλησης, έκφρασης και πράξης, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, του αυτοπροσδιορισμού – εν τέλει, του δικαιώματος να μην είμαστε δυνάμει φονιάδες. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Ένωση καταργεί σταδιακά την υποχρεωτική θητεία (η οποία αποτελεί παρελθόν στις 21 από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης) – ενώ η Ελλάδα παραμένει η πιο γνωστή χώρα στην Ε.Ε. για τις σοβαρές παραβιάσεις των δικαιωμάτων των αντιρρησιών συνείδησης.
Σε αυτό το σκηνικό υπάρχει και μια λεπτομέρεια που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας. Ο Ν. Καρανίκας είναι εδώ και πολλά χρόνια ενεργό και δραστήριο μέλος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Διαφωνώ απολύτως με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τις πρακτικές και τις απόψεις του (πολιτικά βρίσκομαι στον αντίποδα των θέσεών του), αλλά εάν η παράλογη και ακατολόγιστη δίωξη του Ν. Κ. συνδέεται με την πολιτική δράση του (στο πλαίσιο ενός επικοινωνιακού σχεδιασμού δημιουργίας εντυπώσεων από μέρους της κυβέρνησης), τότε η ντροπή ανήκει όχι μόνο στο μιλιταριστικό παρακράτος (που συχνά δρα ανεξέλεγκτο) αλλά και στους τρεις εταίρους της κυβέρνησης. Δεν έχω αποδείξεις για αυτό, παρά μόνο ισχυρές υποψίες – και περιμένω τις επί του θέματος ανακοινώσεις των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, καθώς και του συνταγματολόγου (και παλιού καθηγητή μου) Υπουργού Δημόσιας Διοίκησης (που σε άλλους καιρούς φαντάζομαι πως θα ήταν στο αυριανό Στρατοδικείο ως μάρτυρας υπεράσπισης).
Ο Νίκος Καρανίκας, καθώς και όλοι οι αντιρρησίες συνείδησης, υπερασπίζεται την πιο βαθιά ανθρωπιά απέναντι στη βία και τον θάνατο που απλώνει. Σε αυτόν τον αγώνα του για τη ζωή και την αξιοπρέπεια ας μην τον αφήσουμε, για μια ακόμη φορά, μόνο. Ίσως κάποτε τα παιδιά μας να μας ρωτήσουν πού ήμασταν όταν αυτός δικάζονταν…
*Ο Θανάσης Τριαρίδης είναι συγγραφέας και από το 2009 αρνητής εφεδρικής στράτευσης.
