Photo: Katia Sosnowiez/Flickr
του Γιώργου Καρελιά
Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης στην Κύπρο, έγιναν ορισμένες απόπειρες να συγκριθεί η πολιτική ηγεσία της με την αντίστοιχη ελληνική. Σε όλα τα επίπεδα. Κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις, άλλα κόμματα, βουλευτές, τραπεζίτες κ.λπ.
Το «δια ταύτα» στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν συντριπτικά υπέρ των Κυπρίων. Ουκ ολίγες φορές ακούστηκαν και γράφτηκαν επαινετικά -μέχρι θαυμασμού- σχόλια για το «θάρρος» τους, ειδικά αμέσως μετά το «ηρωiκό όχι» της κυπριακής Βουλής στην πρώτη απόφαση του Γιουρογκρούπ. Αλλά και για την «υπευθυνότητά» τους, επειδή μαζεύονται πολύ συχνά οι αρχηγοί, δεν τσακώνονται όπως οι δικοί μας κ.α.
Πιστεύω ότι, για να βγάλουμε ένα κάπως ασφαλές συμπέρασμα επ’ αυτού, πρέπει να κάνουμε σύγκριση τουλάχιστον με τέσσερα κριτήρια: προβλεπτικότητα, υπευθυνότητα, τρέχουσα διαχείριση και στρατηγική και διαπλοκή-διαφθορά. Οι επιδόσεις των ιθυνόντων εκεί κι εδώ ήταν -και είναι- σχεδόν ίδιες. Οι τελευταίες κυβερνήσεις στην Ελλάδα, που είχαν άμεση εμπλοκή στην κρίση (Καραμανλή, Παπανδρέου), εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς. Η πρώτη «προετοίμασε» τη χρεοκοπία και η δεύτερη την «εκτέλεσε». Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, έλεγε «άστα γι’ αργότερα» (τα μέτρα) και ο Παπανδρέου, ως αντιπολίτευση, «λεφτά υπάρχουν». Αλλά και ο Σαμαράς, ως αντιπολίτευση στον Παπανδρέου, λαϊκιζε ασύστολα, βλέποντας παντού «ισοδύναμα» μέτρα. Τουλάχιστον συνήλθε έγκαιρα και δεν έριξε το καράβι στα βράχια, αλλά μας τσάκισε στις περικοπές και στους φόρους.
Στην Κύπρο; Μια από τα ίδια. Η κυβέρνηση του Αριστερού Χριστόφια «προετοίμασε» τη χρεοκοπία και εκείνη του Δεξιού Αναστασιάδη την «εκτέλεσε». Ο Χριστόφιας ως πρόεδρος, κάλεσε την τρόικα και το κόμμα του, το ΑΚΕΛ, θέλει τώρα να τη διώξει. Ο Αναστασιάδης ορκιζόταν λίγο πριν από τις εκλογές ότι δεν θα κάνει κανένα «κούρεμα» και λίγες μέρες μετά έκανε την μια τούμπα μετά την άλλη.
Στην τρέχουσα διαχείριση η κυβέρνηση Χριστόφια έπιασε πάτο σε τρία χρόνια και η κυβέρνηση Αναστασιάδη σε ένα μήνα. Και οι δύο αποδείχτηκαν εντελώς ανίκανες στη χάραξη στρατηγικής. Ο Χριστόφιας ανέβαλε τις κρίσιμες αποφάσεις, όπως ο Καραμανλής στην Ελλάδα. Και ο Αναστασιάδης πήγε στις Βρυξέλλες όπως ο ξυπόλητος στ’ αγκάθια. Δεν κρίνουμε την ουσία της απόφασης που αποδέχτηκε την πρώτη φορά («κούρεμα» καταθέσεων και κάτω από τις 100 χιλιάδες, που αυτός το ζήτησε), αλλά η μετέπειτα στάση του -αλλά και όλων των άλλων- φανερώνει μάλλον τυχοδιωκτική αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ακούγαμε σχεδόν όλους τους Κύπριους πολιτικούς να δηλώνουν «έχομεν εναλλακτικά σχέδια». Ακόμη και οι πιο δύσπιστοι σκέφτηκαν ότι κάτι θα είχαν. Αλλά η μεν πόρτα στη Ρωσία ήταν κλειστή (φαίνεται ότι προηγουμένως ούτε καν είχαν προνοήσει να τη χτυπήσουν, για να δουν αν κάποιος θα τους άνοιγε), το δε σχέδιο για «εσωτερικό δανεισμό» ήταν για κλάματα. Ήθελαν να πάρουν (και) τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων και, ευτυχώς, που η τρόικα δεν το αποδέχτηκε.
Μέχρι τώρα, νομίζω, ότι οι ομοιότητες είναι πολλές. Αλλά στον τομέα διαπλοκή-διαφθορά οι αδελφοί Κύπριοι μας ξεπερνούν. Σχεδόν όλο το πολιτικό-τραπεζικό (ου μην αλλά και το εκκλησιαστικό) κατεστημένο της είναι μπλεγμένο στο παιχνίδι. Πρώην Πρόεδροι της Δημοκρατίας-επιχειρηματίες, κόμματα-επιχειρηματίες (πρωτοστατούντων των Αριστερών, παρακαλώ) βουλευτές, τραπεζίτες, η Εκκλησία με τον Αρχιεπίσκοπο-μάνατζερ, όλοι μέσα στην αμαρτωλή τράπεζα. Τώρα, λέει, θα διερευνηθούν όσα εξωφρενικά-χαριστικά δάνεια δόθηκαν. Αλλά με τόσα ράμματα, που έχουν οι γούνες όλων, ποια κάθαρση μπορεί να γίνει;
Το γραφείο του (μακαρίτη) πρώην προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου φέρεται ως διαχειριστής των μαύρων ταμείων του Μιλόσεβιτς. Επιχειρήσεις του ΑΚΕΛ και του πρώην Προέδρου Γιώργου Βασιλείου φέρονται ως αποδέκτες χαριστικών δανείων από την τράπεζα που κατέρρευσε. Ένα όργιο σπατάλης και διαφθοράς είχε στηθεί και ουδείς έλεγχε κανέναν. Είχαμε κι εμείς τη Ζίμενς και τα Βατοπαίδια, αλλά τουλάχιστον δεν είχαμε -και δεν έχουμε- πρωθυπουργούς-επιχειρηματίες, διαχειριστές κεφαλαίων, γνωστής και άγνωστης προέλευσης.
Εν κατακλείδι: κρίνοντας μόνο από τη διαχείριση της κρίσης, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Οι πολιτικοί της Κύπρου δεν είναι πιο υπεύθυνοι, τολμηροί και αδιάφθοροι (ειδικά σ’ αυτό). Είναι ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους δικούς μας. Και, σε ορισμένα, τους έχουν ξεπεράσει. Επί τα χείρω, εννοείται.
Via : www.protagon.gr
