του Βαγγέλη Δεληπέτρου
Σε μια σοβαρή χώρα τα πράγματα θα ήταν απλά. Η Λαγκάρντ, δηλαδή το επίσημο γαλλικό κράτος, θα έδινε τα στοιχεία στον Παπακωνσταντίνου, δηλαδή στο επίσημο ελληνικό κράτος, και η υπόθεση θα έπαιρνε το δρόμο της.
Οσοι αναφέρονταν θα ελέγχονταν. Οσοι ελεγχόμενοι διαπιστωνόταν ότι είχαν διαπράξει παρανομίες θα οδηγούνταν στην εφορία και τη Δικαιοσύνη, θα καταλογίζονταν οι ποινές και θα πλήρωναν.
Εδώ, όμως, τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Τα στοιχεία βγήκαν από το (επίσημο) CD και άρχισαν να μπαίνουν, με σύστημα, σε στικάκια. Κάθε εμπλεκόμενος, κρατικός λειτουργός ή υπηρεσιακός παράγων, θεώρησε… υποχρέωσή του να κάνει παιχνίδι δημιουργώντας το δικό του αρχείο, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι «κατέστρεφε» το προηγούμενο.
Κάπως έτσι, από παράγοντα σε παράγοντα και από στικάκι σε στικάκι, τα αρχεία -στην πράξη- είναι όλα πειραγμένα, και ταυτοχρόνως όλοι τους… αθώοι, αφού ο ένας δείχνει τον άλλον και όλοι μαζί ένα… στικάκι, αφημένο στο γραφείο των εισαγγελέων, με όλους τους προβολείς πάνω του.
Και πίσω από τους προβολείς, στο σκοτάδι που δημιουργείται στο χώρο, είναι όλοι οι φυσικοί αυτουργοί των λαθροχειριών και όλοι οι συνένοχοι. Αυτοί που τους κοίταζαν τότε και αυτοί που τους φροντίζουν τώρα, σχεδιάζοντας επιτροπές που θα καταλήξουν, επί της ουσίας, σε αδιέξοδο.
Επειτα από αυτά, το να πει οποιοσδήποτε ότι είμαστε μια ασόβαρη χώρα, είναι εύκολο. Αλλά είναι λάθος! Γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει ότι αποδεχόμαστε την αφήγηση αυτών που πείραξαν τα αρχεία και κάνουν, δεκαετίες τώρα, παιχνίδι με στικάκια και φληναφήματα.
Δεν είναι η χώρα ασόβαρη ούτε οι άνθρωποί της. Ασόβαρο είναι το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό. Ολοι αυτοί που έμαθαν να κινούνται υπεράνω νόμων και να μη δίνουν λογαριασμό στους πολίτες.
Ολοι αυτοί που θυμούνται τον κυρίαρχο λαό λίγες ημέρες πριν από τις κάλπες και τον εγκαλούν όλη την υπόλοιπη τετραετία βγάζοντας «δεκάρικους» στις τηλεοπτικές εκπομπές της ουσιαστικής αφωνίας.
Ενα σύστημα τελειωμένο που τραβάει, ολοφάνερα πλέον, στους δρόμους της έντασης για να κρύψει την ανεπάρκειά του. Και ένα πολιτικό προσωπικό που αλληλοαθωώνεται -τάχα μου συμπτωματικά, αλλά επί της ουσίας με σχέδιο- για να συνεχίσει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Να μας επιβάλλει μέτρα που άλλοι σχεδίασαν. Να υπογράφει μνημόνια χωρίς να τα διαβάσει. Να υπόσχεται, ξανά και ξανά, μέτρα ανάπτυξης, χωρίς όμως ποτέ να τα παρουσιάζει.
Ολοι αυτοί οι τελειωμένοι θεωρούν όλους εμάς, τους απλούς ανθρώπους, τελειωμένους. Οτι «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα».
Αλλη μία φορά, όμως, μας διαβάζουν λάθος. Οι στίχοι του Βάρναλη, στις μέρες μας, δεν μιλούν για εμάς. Αλλά για αυτούς.
Via : www.enet.gr
