Photo: Π. Τζάμαρος @fosphotos.com
της Γιούλας Ράπτη
Ταυτότητα: Πώς αλήθεια πρέπει να αποκαλούμε τη Χρυσή Αυγή, όχι για να είμαστε πολιτικά ορθοί, αλλά για να είμαστε ακριβείς; Πολιτικό κόμμα στο πλαίσιο του κοινοβουλευτισμού; Ή εγκληματική συμμορία, αρμοδιότητας του κοινού Ποινικού Δικαίου;
Με ένα «νεοναζιστές» καθαρίσαμε ή τώρα που μετράμε νεκρό και μας εγκαλούν και από την Ευρώπη θα πρέπει να γίνει και άλλο βήμα, και ποιο είναι αυτό, που να μη λειτουργήσει υπέρ τους;
Παλιός και νέος φασισμός. Μπορεί οι νεότεροι που δεν ζήσαμε Κατοχή- πόσο μάλλον τα πολύ πιο νέα παιδιά, που κάπου, κάτι έχουν ακουστά- να μη θυμόμαστε τους δωσίλογους, τους μαυραγορίτες, τους ταγματασφαλίστες, εκείνους που συνεργάστηκαν με υπερβάλλοντα ζήλο με τον κατακτητή. Άλλωστε πέρασαν δεκαετίες, κατά τις οποίες προσαρμόσθηκαν, έγιναν «εθνικόφρονες», όπως δηλώνει σήμερα με περηφάνια και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, «δεν είμαστε ναζιστές, είμαστε εθνικιστές».
Για το χαρτζιλίκι: Ο θύτης της δολοφονίας του 34άχρονου, όπως προκύπτει από καταθέσεις, φωτογραφίες, μαρτυρίες, πληρωνόταν, ένα «χαρτζιλίκι», από τη Χρυσή Αυγή για να συμμετέχει σε παρεμφερείς «δράσεις». Πώς να τον ονομάσουμε; μέλος κόμματος; φανατισμένο οπαδό; έμμισθο που εκτελεί εντολές;
Ήξεις-αφήξεις: πολλοί άνθρωποι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, από τα πιστεύω τους ή από τη φύση τους, βασανίζονται πιο πολύ από ερωτήσεις, παρά έχουν έτοιμες τις απαντήσεις. Αυτό αρκετές φορές οδηγεί σε ένα «ναι μεν αλλά…» και σε μια στάση που θυμίζει το γνωστό «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Παράδειγμα: να απαγορευτεί η Χρυσή Αυγή αλλά αν αυτό (η παρανομία) την κάνει πιο ελκυστική; Ειδικά στα νέα παιδιά στα οποία έχει πέραση, σαν μόδα, από αντίδραση, όπως συμβαίνει συχνά, μήπως η κίνηση γυρίσει μπούμερανγκ; Κι όταν πια είναι καταμετρημένη σε εκλογές η δύναμή της, πάλι ανεξάρτητα από το πώς και γιατί ψηφίστηκε, μπορεί να παραβιαστεί η βούληση του λαού, θεμέλιο της δημοκρατίας;
Σταθερά απέναντι: αν και ίσως να είναι αργά, η θέση απέναντι στη Χρυσή Αυγή πρέπει να είναι αταλάντευτα σταθερή. Οι συμψηφισμοί είναι πλέον πολύ επικίνδυνοι. Ένα άκρο έχουμε τόσο ακραίο, τόσο εφιαλτικό και τόσο ανερχόμενο σε μια κοινωνία που δοκιμάζεται όχι από πολιτικά πάθη, αλλά από φτώχεια, ανέχεια και συσσωρευμένο θυμό. Δεν είναι ώρα για παιχνίδια και ας το καταλάβουν πριν είναι αργά οι λεγόμενοι opinion makers, αυτοί που διαμορφώνουν, κυρίως από τηλεοράσεως, την ανοχή ή την οργή της κοινωνίας. Όχι δεν υπάρχει «μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» και μελλοντικός κυβερνητικός συνεταίρος. Όπως και δεν θα ήταν υπουργός ο Αδωνις Γεωργιάδης για να διορίζει τον γιο του θεωρητικού της χούντας Πλεύρη, αν δεν είχε γίνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ, πρώτα αποδεκτός συνομιλητής στα πάνελ και μετά ρυθμιστής εκλογικού αποτελέσματος και κυβερνητικό εταίρος.
Ζητώ συγνώμη αν στο κείμενο παρατηρείτε τάση διδακτισμού ή οτιδήποτε συναφές. Περισσότερο ήταν μια δική μου ανάγκη να πω τα πράγματα με το όνομά τους, νιώθοντας ότι ο καθένας μας πια πρέπει, όχι γενικά και αόριστα, αλλά με προσωπική ευθύνη να πάρει σαφή θέση.
Via : www.protagon.gr
