Δεν το κρύβω ότι ο κ. Γιάννης Στουρνάρας, από την αρχή κιόλας της ανάληψης των καθηκόντων του ως υπουργού Οικονομικών, μας ενέπνευσε ένα είδος σιγουριάς μετά τα αλλεπάλληλα ταξίδια-ναυάγια των προκατόχων του στη νεοφιλελεύθερη σημερινή Εσπερία των Βρυξελλών.
Ευθυτενής, με απαστράπτουσα καλοξυρισμένη επιδερμίδα και μια κόμη που θυμίζει τους πειθαρχημένους αποφοίτους του West Point. Και, πάνω απ’ όλα, μ’ ένα μάλλον συγκρατημένο και γυάλινο μειδίαμα, που τον κάνει να επιβάλλεται σε κάθε σκληρό διαπραγματευτικό φόρουμ για την οικονομική μας σωτηρία.
Ο κ. Στουρνάρας, στον κύκλο των στενότερων φίλων του, θεωρείται οπαδός του κεϊνσιανισμού, δηλαδή αυτής της εφαρμοσμένης κοινωνικής πολιτικής που με τα φιλοπροστατευτικά μέτρα υπέρ των εργαζομένων και την πολιτική των επενδύσεων άνοιξε το δρόμο για την ανασυγκρότηση των ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάλογες θέσεις φαίνεται να υποστήριξε και στη διατριβή του με θέμα την «οικονομική θεωρία και πολιτική», που τον ανέδειξε σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, για να καταλήξει καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Ομως η προώθησή του, επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη, στα πόστα του επικεφαλής του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων και στη Δημοσιονομική Επιτροπή της Ε.Ε. μάλλον δεν ευνόησε την υλοποίηση της οικονομικής του ιδεολογίας, είτε γιατί συνέπεσε με τον ιδιότυπο σημιτικό «σοσιαλφιλελευθερισμό», με τις θλιβερές χρηματιστηριακές φούσκες, είτε γιατί την εποχή εκείνη ο κ. Στουρνάρας πιθανόν να επέλεξε την υποτακτική σιωπή χάριν της επαγγελματικής του καριέρας.
Η σημερινή του θητεία στα καθήκοντα ενός τσάρεβιτς* της εθνικής οικονομίας και μάλιστα υπό τη σκιά του κεντροδεξιού πρωθυπουργού και εν μέρει του κ. Ευάγγ. Βενιζέλου, φαντάζει σαν το πιο ριψοκίνδυνο μεγάλο στοίχημα: ή θα πειθαναγκάσει τους κυβερνητικούς εταίρους να συμμορφωθούν προς τις βελτιωμένες και ανέλπιστες νέες υποδείξεις της τρόικας για αποφασιστικά σφυροκοπήματα κατά της επαίσχυντης φοροδιαφυγής και της ακρίβειας των αγαθών, ή θα αναδιπλωθεί, όπως επί σημιτοκρατίας, στο ρόλο ενός άβουλου εντολοδόχου μιας άτολμης προϊσταμένης πολιτικής ηγεσίας…
* Επίδοξος νέος τσάρος
Via : www.enet.gr
