του Πέτρου Θ. Πιζάνια*
Τα μεσάνυχτα της 17ης Σεπτεμβρίου δολοφονήθηκε στην Αμφιάλη ο Παύλος Φύσσας. Ο δολοφόνος συνελήφθη, ενώ πλήθος αποδείξεων βεβαιώνουν πως είναι μέλος της Χρυσής Αυγής, μάλιστα έμμισθος υπάλληλος. Ο φόνος δεν ήταν ατύχημα σε κάποια τυχαία συμπλοκή οπαδών ποδοσφαίρου ή σε διαδήλωση. Επίσης, δεν έγινε σε περιστασιακή σύγκρουση του δρόμου ή για ληστεία. Αντίθετα, ο δολοφόνος πήγε κατευθείαν στον Παύλο Φύσσα και τον μαχαίρωσε στην καρδιά με δύο μόνο χτυπήματα. Είναι, συνεπώς, φανερό ότι ο φόνος ήταν προσχεδιασμένος. Αλλά γιατί ο Παύλος Φύσσας; Ο νεκρός ήταν αριστερός, αλλά πέρα από τη θεμελιώδη σημασία του ως ανθρώπου και πολίτη, καθώς και την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, δεν αντιπροσώπευε ούτε κόμμα ούτε συνδικάτα ή κάποια άλλη πολιτική ή κοινωνική οργάνωση.
Η Χρυσή Αυγή, ακολουθώντας τα πρότυπα των ναζιστών προπατόρων της καθώς και των Ελλήνων συνεργατών τους στη διάρκεια της κατοχής, βρίζει, συκοφαντεί και απειλεί θεούς και δαίμονες. Άρα, θα σκεφτόταν κανείς, γιατί να μη δολοφονήσει και έναν απλό αριστερό πολίτη, όπως ο Φύσσας. Ωστόσο, παρά το οργίλο στιλ και τους ντοπαρισμένους μυς ηγεσίας, μελών και στελεχών της ναζιστικής οργάνωσης, όλες οι βιαιοπραγίες που έχουν διαπράξει έως σήμερα, από τα απλά πταίσματα έως τα βαριά κακουργήματα, οδηγούνται και ταυτόχρονα συμβολίζουν τα χαρακτηριστικά της ιδεολογίας της. Βία ενάντια σε μετανάστες για να δηλώσει τις ρατσιστικές της ιδέες, βία ενάντια σε μέλη του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ για να δηλώσει τον αντικομουνισμό της, βιβλία και δηλώσεις αμιγώς αντισημιτικά για να θυμίζει τη ναζιστική της αναφορά, οχετός ύβρεων ενάντια στον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία για να δηλώσει τη ναζιστική και μαζί χουντική της ιδεολογία γενικώς, και μαζί μπόλικος ελληνοχριστιανισμός για να μην έχουμε αυταπάτες ότι ο εμφύλιος στην Ελλάδα έχει κλείσει οριστικά.
Η πολιτική τροπή που πήρε αυτή η δολοφονία, προφανώς μαζί με όλο το υλικό των αποδείξεων που είναι ήδη δημόσιες, φαίνεται να ζημιώνει, μάλιστα σοβαρά, το φασιστικό αυτό κόμμα. Ωστόσο, δεν πρέπει να αφήσουμε τη λογική μας έρμαιο της ιδεολογίας μας. Ας αναρωτηθούμε, συνεπώς: Είναι δυνατόν, ακόμη και αυτοί οι άξεστοι, απελέκητοι κατσαπλιάδες να μην είναι σε θέση να αντιληφθούν το πολιτικό τους συμφέρον σε τόσο στοιχειώδες επίπεδο, και παρά ταύτα να έχουν πάει από το μηδέν στο σχεδόν 14%; Η βλακεία, είναι γνωστό, αποτελεί τη δεύτερη κινητήρια δύναμη διαμόρφωσης μιας πολιτικής συγκυρίας, συνεπώς η θετική και η αρνητική απάντηση στο ερώτημα εξισορροπούν, εκμηδενίζονται, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε απάντηση. Αρα πρέπει να αλλάξουμε οπτική.
Λένε πως εφοπλιστές χρηματοδοτούν τη Χρυσή Αυγή. Ενδεχομένως. Από την άλλη, η ημιστρατιωτική δομή αυτού του κόμματος δημιουργεί την ψευδαίσθηση μιας πολύ συγκροτημένης οργάνωσης. Ισως αυτό να ισχύει για έναν μικρό σκληρό πυρήνα σε διαρκή κίνηση με τα πανάκριβα μαύρα τζιπ. Στην πραγματικότητα πιστεύω πως κατά τα άλλα αποτελεί το πλέον διαβρωμένο πολιτικό κόμμα σε όλη την Ευρώπη. Γνωρίζουμε τη διάβρωση του εξουσιαστικού δικομματισμού από όλα τα ισχυρά οικονομικά και εκδοτικά συμφέροντα. Αλλά η Χρυσή Αυγή, εκτός αυτού, θα πρέπει να είναι οργανωτικά διαβρωμένη, καθέτως και οριζοντίως, από πάσης φύσεως ομάδες και πρόσωπα, από όλα τα μήκη και τα πλάτη της κοινωνίας μας. Από το παρακράτος του ποδοσφαίρου και τις θύρες, έως τις τοπικές και κεντρικές μαφίες, από υπηρεσίες ασφαλείας και την αστυνομία για να υποστηρίζουν ή να παρακολουθούν, δεξιά κομματικά στελέχη και ημινόμιμες οργανώσεις που έλκουν την καταγωγή από το παλαιό παρακράτος και τη χούντα, μητροπολίτες κατά τα άλλα χριστιανούς που το δηλώνουν δημόσια, έως παραεκκλησιαστικές ακροδεξιές οργανώσεις, ανεπίσημες οργανώσεις χουντικών και γόνων συνεργατών των ναζί στην κατοχή, λούμπεν ομαδούλες μικροκακοποιών σε γειτονιές αλλά και εργολάβους, καλλιεργητές και βιομηχάνους που εκμεταλλεύονται άγρια κυρίως μετανάστες ως εργατικό δυναμικό, και να μην ξεχνάμε την καλή υποδοχή που επιφύλαξαν στη Χρυσή Αυγή τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, καθώς και καθόλα σοβαροφανείς, εντέλει χυδαίοι, δημοσιογράφοι που αναζητούσαν τη σοβαρή Χρυσή Αυγή για να την κάνουν δώρο στον πρωθυπουργό. Φαίνεται σαν όλοι αυτοί να ενοποιούνται από τη ναζιστική ιδεολογία και τον ελληνοχριστιανισμό αυτού του φασιστικού κόμματος.
Στην πραγματικότητα, εκτός από τον πυρήνα που είναι οργανωμένος με στρατιωτικούς όρους, η Χρυσή Αυγή με τον λόγο της και μόνο νομιμοποιεί κάθε βιαιότητα και αυθαιρεσία. Από το μικρό αλητάκι της γειτονιάς έως τον εργοδότη που τη χρηματοδοτεί για να κλέβει ο ίδιος τους εργαζόμενους, από τον αστυνομικό που ασκεί την αστυνόμευση σύμφωνα με τα ιδεολογικά του γούστα, και τόσα άλλα, η Χρυσή Αυγή νομιμοποιεί στην κοινωνία ένα καθεστώς αυθαιρεσίας και βίας για τον καθένα σύμφωνα με τα απωθημένα του, τα συμφέροντά του ή οτιδήποτε άλλο. Επίσης, η Χρυσή Αυγή νομιμοποιεί, μάλιστα επιθετικά, την υποκουλτούρα που καλλιέργησαν οι άρχουσες τάξεις στην ελληνική κοινωνία, την οποία υιοθέτησε ένα τμήμα των λοιπών πολιτών. Το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή, συνεπώς, είναι ότι δίνει τη δυνατότητα σε όλα αυτά να αναπαράγονται.
Ας θέσουμε μετά από όλα αυτά το κλασικό ερώτημα: ποιος επωφελείται από την πολιτική διαχείριση του φόνου; Τι ακριβώς επιδιώκουν ο σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Λαζαρίδης, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος, και ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου κ. Μπαλτάκος, όταν την επομένη του φόνου συμψηφίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή; Να την προστατέψουν παίρνοντάς της κάποιους ψήφους; Να διαμορφώσουν συνθήκες θεσμοθετημένου εμφυλίου τύπου της δεκαετίας του 1950–60 για τις εκλογές; Μήπως κάτι άλλο, χειρότερο;
* Καθηγητής Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, Τμήμα Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Via : www.efsyn.gr
