του Στέφανου Τζανάκη
Το πιο ωραίο το έγραψε, ως συνήθως, ο Πολ Κρούγκμαν, ο νομπελίστας. Οι Κύπριοι, λέει, δεν ήθελαν τη φορολόγηση των μεγάλων καταθέσεων επειδή είχαν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν να διατηρήσουν το τραπεζικό τους σύστημα ως έχει…
Και το ακόμη πιο ωραίο το λέει ο «πολύς» Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη σημερινή του συνέντευξη εδώ, στα «ΝΕΑ». Οταν ερωτάται για την περίπτωση του Λουξεμβούργου, του τραπεζικού σουπερμάρκετ που μπροστά του η Κύπρος ήταν περίπτερο, το λέει καθαρά: Το Λουξεμβούργο δεν ζητά τίποτε από κανέναν…
Υποθέτω ότι όλοι έχουμε αντιληφθεί το νόημα: όταν ζητάς, δεν μπορείς να έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα σε αντιμετωπίσουν σαν να σου τα χρωστάνε. Όταν ζητάς, είσαι σαν τη μυλωνού: δεν πρέπει να έχεις την ψευδαίσθηση ότι ο άντρας σου είναι σαν τους πραματευτάδες, που λέει και η παροιμία.
Και ας μη σκεφτεί κανείς αν έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε – νόμος είναι το δίκιο εκείνου που δανείζει: ακόμη και οι πλέον αιθεροβάμονες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι αυτή είναι η βασική αρχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αλλά έχει νόημα μια ενωμένη Ευρώπη ανέργων ή – στην καλύτερη περίπτωση – φτωχών;
Ο λογαριασμός
Ένας άγριος καινούργιος κόσμος. Το δόγμα «οι ισχυροί με τους ισχυρούς και οι αδύναμοι ας πρόσεχαν» που διαλαλεί η Γερμανία μπορεί να είναι το μέλλον της ευρωζώνης; Κανένας δεν ξέρει για το μέλλον, αλλά για το σήμερα τα πράγματα είναι απολύτως έτσι.
Μπορεί όμως να προχωρήσει έτσι η ευρωζώνη; Πέντε χώρες είναι ήδη σε Μνημόνιο, η Ελλάδα υποφέρει, η Κύπρος τρεκλίζει, η Ιταλία τρελαίνεται και η Γαλλία δεν αισθάνεται και πολύ καλά τελευταία. Α, και έπεται συνέχεια.
Η ευρωπαϊκή ενοποίηση ξεκίνησε – και για πολλά χρόνια ευτύχησε – με την ιδέα της σύγκλισης, με τα διαρθρωτικά ταμεία και τα πακέτα. Για εμάς η ώρα του λογαριασμού ήλθε πριν από τρία χρόνια – και ακόμη πληρώνουμε. Τώρα είναι η ώρα της Κύπρου. Τι θα γίνει όταν φτάσει η ώρα των Ιταλών και των Γάλλων;
Via : www.tanea.gr
