του Παντελή Μπουκάλα
Θα πρέπει να ήταν από τους πιο μελαγχολικούς εορτασμούς της 25ης Μαρτίου. Για πολλούς λόγους. Επειδή η απόσταση ανάμεσα στην ψεύτικη φλόγα των πανηγυρικών και στα αποκαΐδια της καθημερινότητάς μας είναι πλέον χαώδης. Επειδή οι έννοιες και τα σύμβολα που καθιερώνουν τη σχέση μας με τον γενέθλιο τόπο (η Ελευθερία, ο Υμνος της, οι ποιητές της) κατάντησαν λεία των χρυσαυγίτικων ταγμάτων· στο εορταστικό τριήμερο πάτησαν πλατείες, πάρκα, παραλίες και νεκροταφεία ακόμα, για να μοιράσουν όχι σημαιούλες, αυτές ήταν το χυδαίο πρόσχημά τους, αλλά τρόμο και τσαμπουκά. Επειδή στην πρωτεύουσα οι αστυνομικοί-φρουροί της παρέλασης ήταν ισάριθμοι με τους παρελάσαντες, και αυτό γελοιοποιεί κάθε έννοια γιορτής.
Και επειδή βεβαίως ήταν προδιαγεγραμμένο ότι το ξημέρωμα αυτής της 25ης Μαρτίου θα έφερνε για την Κύπρο μια «σωτηρία» χειρότερη και από τις «σωτηρίες» που απολαμβάνει, τη μία μετά την άλλη, όσα και τα μνημόνια, η «μητέρα Ελλάδα». Μια σωτηρία-τιμωρία. Η Κύπρος τιμωρήθηκε επειδή υπήρξε ένα τεράστιο έλλειμμα. Οχι, δεν ήταν δημοσιονομικό το έλλειμμα αυτό· ακόμα κι αν υπήρχε, το πραγματικό μέγεθός του, μια και μιλάμε για το 0,2% της ευρωπαϊκής οικονομίας, θα ήταν απορροφήσιμο ακόμα και από μια Ευρωπαϊκή Ενωση υποταγμένη στη λογική της μονέδας.
Και δεν ήταν φυσικά ηθικό το έλλειμμα των Κυπρίων, όπως επιχειρεί να πείσει η Βόρεια Ηθική Ηγεσία: Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Κύπρου ήταν ίδιο και το 2004, όταν έγινε δεκτή στην Ευρώπη· και επειδή ήταν σαγηνευτικά αποδοτικό για τους «επενδυτές», το εκμεταλλεύονταν άνευ ηθικών διλημμάτων όχι μόνο Ρώσοι ολιγάρχες αλλά και Ελληνες πολιτικοί, τότε που ο κ. Βγενόπουλος πρόβαρε σεμνά τη στολή του επόμενου Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και δεν επρόκειτο για αποκλειστική κυπριακή πατέντα· και στο Λουξεμβούργο και στη Μάλτα είναι ριζωμένο, και στη γερμανικής επιρροής Λεττονία θεριεύει. Αλλά φαίνεται πως οι Ηθικοί δουλεύουν με ωράριο και με συμφεροντολογική επιλεκτικότητα.
Αλλων ειδών ήταν το έλλειμμα, που επιδείνωσε όσα έγιναν λόγω της χρόνιας έλλειψης υπεύθυνης πρόνοιας από την πλευρά της κυπριακής ηγεσίας. Και πρώτα πρώτα έλλειμμα ευρωπαϊκότητας στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Με απόντα ή συρόμενο τον βαριά πληγωμένο Νότο (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα αδιαφορούν αυτοκαταστροφικά για το ενδεχόμενο κοινής στάσης), ο κ. Ολάντ εξανέμισε γρήγορα όσες ελπίδες επένδυσαν στη ρητορική του όσοι δυσφορούν με τη γερμανική μονοκρατορία. Ελλειμμα αλληλεγγύης έπειτα, και ας θρυλείται πως αυτή είναι η συγκολλητίνη της Ευρώπης· μόνο ο κ. Γιουνκέρ ξεχώρισε, δηλώνοντας πως οι Ευρωπαίοι «φέρθηκαν στους Κύπριους σαν να ήταν όλοι γκάνγκστερ και συμμορίτες». Αλλά τι. Θα υπεράσπιζε την Κύπρο η Φινλανδία, λ.χ., όταν η επίσημη Ελλάδα διήνυσε σε δύο ημέρες ολόκληρη τη Σαρακοστή για να μπορέσει να πει το μεγαλοβδομαδιάτικο «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο»;
Via : www.kathimerini.gr
