του Χριστόφορου Κάσδαγλη
Μοιάζει με θεατρική παράσταση όλο αυτό το πήγαιν’ έλα: διαπραγματευτικοί λεονταρισμοί, απανωτές κυβερνητικές συσκέψεις, μασάζ στους βουλευτές – μη γίνει κανένα ατύχημα. Σκέψου να μην είχαν και προγραμματική συμφωνία…Κυλιόμενες συναντήσεις Σαμαρά-Βενιζέλου. Αλλεπάλληλες κυβερνητικές συσκέψεις. Προκαταρκτικό μασάζ στους βουλευτές από τον υπουργό Οικονομικών, που ξαφνικά θυμήθηκε να φορέσει μάσκα διαλόγου.Κάθε μέρα που περνάει αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ότι αυτό που επιχειρούν δεν έχει καμία σχέση με δημοσιονομική εξυγίανση, ούτε με νοικοκύρεμα της οικονομίας ούτε με διαρθρωτικές αλλαγές ούτε με προσέλκυση επενδύσεων.
Χρόνο αγοράζουν μονάχα, να κυλάνε οι εβδομάδες και οι μήνες, να θωρακίζουν οι ευρωπαϊκές τράπεζες τα χαρτοφυλάκια και τους κινδύνους τους, οι κυβερνήσεις τις συμφωνίες τους, τα κοινοτικά όργανα τις γραφειοκρατικές διευθετήσεις τους, η εγχώρια ελίτ τα προνόμιά της. Χρόνος μέχρι να περάσουν οι γερμανικές εκλογές, και πάλι χρόνος για να διεκπεραιωθούν οι ευρωεκλογές.
Μονάχα που τον δικό τους χρόνο τον αγοράζουν βέβαια με τα δικά μας λεφτά, όπως έχει καθιερωθεί στη μνημονιακή Ελλάδα.
Θέλω όμως να θυμάσαι κάτι: Όταν ο Σαμαράς συναντιέται και ξανασυναντιέται με τον Βενιζέλο, τη δική σου πίεση έχουν μονάχα στο μυαλό τους. Οι τσαμπουκάδες της τρόικας δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόμο που τους γεννάει η ενδεχόμενη αντίδρασή σου. Κάθε μικρό βήμα πίσω που κάνουν οφείλεται στη δική σου άμυνα, στη δική σου αντίσταση, έστω και στη δική σου αδυναμία να τα βγάλεις πέρα.
Κι οι βουλευτές που προσπαθούν να δείξουν ότι κάτι πάνε να περισώσουν εσένα φοβούνται, αν δεν ήσουν εσύ θα τα υπέγραφαν όλα, είναι αποδεδειγμένο. Τρέμουν όμως με την ιδέα ότι αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να σε αντικρίσουν τετ α τετ, κι αργότερα να ζητήσουν την ψήφο σου.
Ό,τι έγινε εις βάρος σου αυτά τα τρία χρόνια έγινε μόνο και μόνο γιατί πίστευαν ότι θα μπορέσουν να σε τουμπάρουν, κι ό,τι περισώθηκε, περισώθηκε μονάχα λόγω της κινητοποίησής σου, πότε με πλατείες και πότε με απεργίες και διαδηλώσεις, όσο μικρό κι αν φαίνεται μερικές φορές το άμεσο αποτέλεσμα. Ακόμα και με τη σιωπή σου, με την κατάθλιψή σου ή με το σαρκαστικό σου χιούμορ.
Θέλω να θυμάσαι ότι για σένα στήνεται κάθε λίγο όλη αυτή η παράσταση του τρόμου και των αδιεξόδων. Εσύ είσαι που πλήρωσες το εισιτήριο για να τη δεις, αλλά εσύ είσαι κι εκείνος που κάποια στιγμή θα αποφασίσει να τη διακόψει.
Θέλω όμως να θυμάσαι επίσης ότι εδώ που φτάσαμε, το θέμα πλέον δεν είναι ν’ αλλάξει απλώς το καστ των πρωταγωνιστών, ούτε καν το ίδιο το έργο. Το ζητούμενο είναι ν’ ανέβεις εσύ στη σκηνή. Και να παίξεις ένα έργο δικής σου έμπνευσης, πρωτοποριακό, με σκηνοθεσία, σκηνικά και κοστούμια δικά σου. Εσύ -δηλαδή όλοι εμείς- θα είσαι ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης και ο ηθοποιός, εσύ ο θεατής και η ταξιθέτρια. Κι ο υποβολέας ακόμα εσύ θα είσαι.
Εδώ που φτάσανε τα πράγματα, τίποτα λιγότερο δεν είναι αρκετό πια.
Via : www.thepressproject.gr
