του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Έχει τόσο πήξει από γεγονότα και σχεδιασμούς και ενδιάμεσα σοκ η δημόσια σκηνή, ώστε δυσκολεύεται κανείς να παρακολουθήσει. Επιπλέον, όμως, έχουν τα πράγματα την τάση να αποδεικνύονται εφήμερα. Δείτε: Με διαρροές (παλιά μου τέχνη κόσκινο….) ξεκίνησε από το υπουργείο Εργασίας και τον κ. Βρούτση η βαρύτερη έως τώρα συζήτηση. Για αναθεώρηση του πλαισίου συνδικαλιστικής λειτουργίας (με απαίτηση ψηφοφορίας του 50%+1 των εργαζομένων για την κήρυξη απεργίας, και όχι απλώς πλειοψηφία των παρόντων σε μια Γενική Συνέλευση συχνά κανοναρχημένη, οχλοκρατούμενη ή και βίαιη), αλλά για επανασυζήτηση/επαναφορά της ανταπεργίας, δηλαδή του παλιού καλού/κακού lock-out. Α, ναι, επιπρόσθετα ανακινήθηκε και το ζήτημα των «συνδικαλιστικών αδειών», δηλαδή του συστήματος μέσω του οποίου δημιουργήθηκε στην Μεταπολίτευση η συνδικαλιστική νομενκλατούρα (ή μήπως η συνδικαλιστική τάξη;). Δεν άργησαν να ανάψουν φωτιές παντού. Μάζεψε αμέσως το lock-out το υπουργείο. Κυρίως όμως έγινε φανερό ότι ΔΗΜΑΡ και ΠΑΣΟΚ (θυμούνται το διαβόητο Αρθρο 4, επί Γεράσιμου Αρσένη…) δεν αντέχουν όχι να ψηφίσουν, αλλά ακόμη και να συζητήσουν τέτοια ζητήματα. Οπότε μαζεύτηκε και το ζήτημα της κήρυξης της απεργίας με ανοιχτή ψηφοφορία. Οπότε δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί κανείς: προς τι αυτό το γύμνασμα;
Την ίδια στιγμή, λήγει η ισχύς και της τελευταίας παρτίδας Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων. Όχι περιθωριακών: των τραπεζών, της ναυτιλίας, της βιομηχανίας… Άμεσα, στο επόμενο 3μηνο, δηλαδή στην περίοδο της μετενέργειας (άλλο πρόβλημα με ΔΗΜΑΡ!) άμα δεν προχωρήσει η συλλογική διαπραγμάτευση (και άντε να κάτσουν τώρα τα κολλημένα στον τοίχο συνδικάτα να διαπραγματευθούν αληθινά – είναι τόσο πιο εύκολη η επαναστατική αδιαλλαξία!…), τότε ουσιαστικά θα ζήσουν κι άλλες 5-6 εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι «εκτός συλλογικού πλαισίου». Προσέξτε: ΠΕΡΑΝ όσων ζουν ήδη σ’ αυτήν την έρημο, με ανασφαλείς και άτυπες μορφές εργασίας, για τους οποίους (καθώς και για τους ανέργους) ουδείς , μα ουδείς ασχολείται παρά μόνον στα λόγια.
Είδαμε δηλαδή το ξεκίνημα της ουσιαστικής συζήτησης. Η οποία όμως δεν θα γίνει/ δεν μπορεί να γίνει , γιατί αλλιώς «την χάσαμε την τρικομματική Κυβέρνηση». Η συζήτηση καίει, άρα σταματάει! Εκτός πια κι αν είχαμε αυτήν την προειδοποιητική βολή, ώστε να καταστεί η αλλαγή στον συνδικαλιστικό νόμο «μνημονιακό προαπαιτούμενο» για κάποιαν επόμενη δόση , όταν κάπου ξεφύγει το Πρόγραμμα: μην το αποκλείετε κι αυτό.
Το τραγικό, ποιο είναι; Ότι ακόμη και το lock-out , σήμερα, υλοποιείται χαρωπά και άνετα. Πώς; Μα… όποιος δεν αντέχει μια απεργιακή κινητοποίηση πάει στο άρθρο 99, αν μη κλείνει! Ενώ η λογική της κήρυξης απεργίας από μαχητικές μειοψηφίες – πλην δημόσιου τομέα, βλέπε ΕΡΤ – λυγίζει κάτω από κάτι πολύ απλό και βάρβαρο: την πείνα και την ανασφάλεια των εργαζόμενων. Οι οποίοι (ό,τι κι αν λένε οι συνδικαλιστικές ηγεσίες) προτιμούν να μην καταστούν ηρωικοί άνεργοι. Δυστυχώς, η πραγματικότητα έχει πάει πολύ πιο μακριά και από την πιο ακραία – ή θεωρούμενη ακραία – συζήτηση περί διαρθρωτικών αλλαγών.
Via : www.protagon.gr
